Veertien jaar geleden wilde ik weg.
Weg uit de grote stad. Weg van mijn ouders. Naar mijn vriendje in Nederland.
Op naar een nieuwe wereld, in mijn uppie. Studeren in een bekende, maar toch ook nog vreemde taal. In het voor mij destijds nog totaal onontgonnen Groningen.
Het duurde even, maar dat kakelverse, nog onwennige landje werd mijn nieuwe thuis. En is dat – zoveel tijd na dato en ondanks alle politieke en economische aardverschuivingen – nog steeds.
Op de achtergrond altijd op de loer: dat andere thuis dat ik had verlaten. Berlijn. De grote vieze stad die in al die jaren wel vaker 180 graden om haar eigen as is gedraaid, om zichzelf daarna verder uit te vinden. Die veranderingen maakte ik maar zijdelings mee; om de twee maanden een ´Stippvisite´ en her en der een paar weken langer; meer zat er niet in.
Want Nederland was niet alleen thuis geworden, maar ook vooral werk, familie en kinderen. En dan zijn je minuten, uren, dagen en jaren dus snel gevuld.
Ondertussen werd de waslijst aan musea, fietspaden, meertjes, concerten en andere uitjes die we in Berlijn wilden beleven alsmaar langer. Terwijl onze tijd schaarser werd. En dus gingen we herhaaldelijk roepen dat we nog wel een keer een paar jaar hier moesten gaan wonen, wilden we al die dingen nog een keer gaan doen.
En nu is het geen kletspraat meer.
Geen grapje en ook geen plan dat nog in de keukenla ligt.
Het gaat gebeuren.
We gaan naar Berlijn.
Voor een paar jaar. Wonen, werken, kinderopvang, de hele rambam.
In mijn sollicitatiebrief voor de opleiding radio- en televisiejournalistiek had ik er ook wel eens aan gerefereerd: wat ik met de journalistiek wilde? Nou….misschien nog een keer correspondent worden in Berlijn? Door de ogen van een Nederlandse Duitse kijken? Of een Duitse Nederlandse? Dat leek me wel wat; ver voordat ik wist wat de Nederlandse media allemaal voor mij in petto zou hebben.
Nu – 14 jaar na mijn komst – gaan we. Midden in de zomer. Op de dag van de EK-finale.
Mijn camera gaat mee en mijn nog onuitgewerkte freelanceplannen ook.
De RBB (Rundfunk Berlin Brandenburg) wordt mijn eerste halte op dit nieuwe pad. Maar daar mogen ook nog andere klussen bijkomen.
Tot die tijd valt er nog een heleboel te regelen.
Een nieuwe wending, en dus ook een ´nieuw´ blog.
Wel met de oude, vertrouwde Ulli, die zin heeft in iets nieuws.
Maar die Nederland ook erg zal gaan missen.
