Ik heb volle dagen. Voor het nieuwe programma Rbbum4 ben ik eens in de maand een hele week op stap. Iedere dag ergens anders, iedere dag met andere mensen, iedere dag nieuwe dingen leren, domme vragen stellen. Echt, ik blijf het zeggen, het is gewoon een super leuke baan. Mijn enige beperking: Draaien tussen 9 en 12 (en dus echt niet langer), dan een plek zoeken (bij voorkeur met een fijne lunch en een stopcontact en natuurlijk een tafel en een stoel). En dan tot drie uur ‘s middags monteren, want dat is mijn deadline.
Dan hol ik naar buiten met mijn laptop, sta vaak buiten met de eindredacteur die mijn reportage beoordeelt en dan snel de SP1-wagen in (nee, ik weet ook niet wat het betekent, maar er zitten drie mensen en een heleboel knopjes in) om het in het systeem in te laden. Daarna koptelefoon met microfoon op en de voice over inspreken – en dat moet in deze wagen in één keer goed.
Afgelopen vrijdag en vandaag dwaalde ik op deze manier rond op de Grüne Woche, Duitslands grootste voedsel- en levensmiddelenbeurs en misschien ook wel de grootste van Europa. Zeg maar, minimaal tien grote giga-hallen vol met eten uit alle windstreken. Dan sjok ik met mijn volle en zware camerarugzak en mijn statief door de hallen. Tegenwoordig ook met mijn dikke winterjas en een lange onderbroek, want ja, buiten is het -3 en je moet op alles voorbereid zijn.
Gelukkig zijn er dan meteen aardige mensen. Die ik uit pure noodzaak meteen vastklamp om te vragen waar ik mijn spullen kan laten. Die ik dan een microfoontje geef en met wie ik dan meteen zonder omhaal begin te filmen – voorgesprekken – daar heb ik geen tijd voor. Halverwege het draaien merk ik dan gelukkig meestal dat ik toch best wel goed zit met mijn tijd. Dan ga ik ook eens zitten en praat gewoon zonder camera met de kok, stalmeester, slager, meubelmaker, boer, student, historicus. Na twee of drie uurtjes zeg ik meestal alweer gedag, maar het zijn fijne kleine persoonlijke ontmoetingen, die kleine fijne portretten opleveren.
Als ik klaar ben met monteren, sjok ik met alle spullen weer terug door alle hallen, naar de omgebouwde vrachtwagen van de Rbb die vanaf 16 uur gewoon ‘studio’ heet. En dan sjok ik nog een keertje terug door alle hallen, terug naar mijn auto, die ik gelukkig de komende vier dagen wel mag houden. Mijn ‘eigen’ rbb-auto. Mijn reportage is meestal al uitgezonden als ik de eerste bocht om ben – dat is televisie.
Morgen weer een nieuwe dag. En een nieuw verhaal.
Uitzending van vrijdag, 15 januari, met Hendrik Haase over de Grüne Woche (RBB, link werkt niet meer) (vanaf ca. 8’00)
Uitzending van maandag, 18 januari, samenvatting Brandenburghalle, Grüne Woche (RBB, link werkt niet meer) (vanaf ca. 9’15)
(Uitzendingen zijn doorgaans zeven dagen beschikbaar)
————————————————————————————————————————
(Het sein dat niemand binnen mag komen, want dan lees ik dus net de voiceover)
Niet binnenkomen DUS! (gebeurt toch)
Inmiddels heb ik al op (te) gekke montageplekken gezeten. In een hokje op een boerderij, in de bibliotheek van de Hogeschool, in een luxe Italiaans restaurant, op kantoor bij de stalmeester (met bed), op het kantoor van een bioloog, omgeven door plantenmonsters. En ik weet van tevoren bijna nooit waar ik kom te zitten. Dus benieuwd wat het morgen wordt.
Ontzettend leuk om te zien wat er allemaal achter zo'n TV-verslag zit. En knap dat je nog de tijd vindt er een blogpost over te schrijven, dank je wel!