Auteur: Ulrike Nagel

Soms staat hier niks. Want dan ben ik druk. Gisteren bijvoorbeeld. Ik mocht de gloednieuwe camera testen die sinds een paar dagen het best bewaarde geheim van de redactie is. Het nieuwste van het nieuwste: want er gaat geen bandje meer in.

Een paar weken geleden zat ik nog achter een Berlijns bureau, met stapels groene tapes naast mijn oor. Letterlijk, want de bergen bandjes reikten nog net niet tot onder het plafond. Ouderwets, dacht ik toen.

Terwijl de camera waar ik dagelijks mee draai, ook nog steeds met een minibandje werkt. Dat betekent iedere verslagdag: wachten tot de boel is ingeladen. Ieder shot zie je voorbijkomen; als ik tijd over heb, ga ik ondertussen lunchen. Als de deadline nadert, kijk en schrijf ik mee (genaamd: spotten). De stapels gebruikte bandjes zijn weliswaar wat kleiner, maar nog steeds liggen ze in het zwart-rood op de inlaadstations.

En nu dan eindelijk de verwachte revolutie: de nieuwe camera werkt met een kaartje. 30 seconden en alles staat in mijn projectmap. Hij oogt wat vierkant en voelt nog een beetje neppig, maar de shots zijn steadier, de groothoek nog groter, en de scherpte-diepte mooier.

Ik geef toe: de reportage die ik ermee heb gedraaid en die vanavond de buis opgaat, is nog verre van briljant. De knoppen zitten op andere plekken, mijn vingers en ogen moeten nog wennen.

Maar: ik wil hem hebben! Dus: baas! Koop die dingen! Voor iedereen!

Ik heb mijn eigen stagiaire deze week. Bovendien mag ik de auto van mijn vader gebruiken. En ik vertoef in een eigen kantoor.

Klinkt dus als ongelofelijke luxe, vergeleken met vorige week.

Feit is: ik sta iedere ochtend om 4 uur op. Rij met de auto naar andere vroege vogels, draai daar twee tot drie uur, kom om een uur of 8 aan in mijn kamertje 705 op de 3e verdieping, start de laptop op en tuur de komende uren naar een veel te klein beeldscherm.

Lees verder “‘Frühaufsteher’ beim RBB”

Vrijdagavond en een vijfdaagse werkweek ligt achter de rug. Tollen, hollen, veel geduld en tot tien tellen, dat is de korte samenvatting.

In de vergadering zitten wij verslaggevers op de eerste of op de tweede rij. De planner vertelt welke onderwerpen vandaag in de uitzending zitten. Iedere dag zit de Abendschau al voor de helft vol, de namen van de verslaggevers worden al vóór de vergadering door een kleine groep leidinggevenden vastgelegd.

Ik spreek met een aardige collega die me vertelt dat de basis altijd gespannen is. Eersterangs en tweederangs verslaggevers, en dat verandert bijna nooit. Ze is deze week twee keer buiten spel gezet, vergaderingen en haar research zijn voor nop, want als er geen reportage komt, krijgt ze ook niets betaald. Klakkeloos is haar idee vandaag bijna ongemerkt van tafel geveegd, ze had wel kunnen huilen, vertelt ze. In september wordt ze voor het eerst moeder en weet eigenlijk niet hoe ze deze onzekerheid daarmee kan combineren.

Ik schaam me nu bijna, maar mijn tweede bijdrage wordt uitgezonden. In Berlijn kun je tegenwoordig zelfs voor 4,95 euro naar de kapper. Witwaspraktijken, zeggen de échte kappers. Bewijzen zijn lastig, maar dat de kleine professionele kappers het moeilijk hebben, is maar al te duidelijk. Claus Soder had een paar jaar geleden vier medewerkers, nu is ie alleen en zelfs dat is lastig om te overleven.

Anika Fehrman heeft een maandelijks abonnement bedacht. Voor 30 euro wassen, knippen, stylen. Dan mag je zelfs iedere dag komen. Het is haar laatste redmiddel, anders moet de zaak dicht.

Draaien is makkelijk, de Berlijners hebben hun hart op de tong liggen. In charmant Berlinerisch krijg ik koffie aangeboden en de openheid die volgt, verbaast me. De moeder van Anika vertelt dat ze mij relaxt en ontspannen vindt in mijn werk, een groot compliment.

Gelukkig beheers ik het lokale dialect ook nog heel goed, dat maakt het contact nog persoonlijker. En ondanks een montage met een ouderwetse editor en het inspreken met een audioprof (niks meer gewend, deze zelfvoorziende camjo), ben ik tevreden met het resultaat.

Volgende week een serie van vijf afleveringen. Werktitel ‘Berlijn wordt wakker’, dus dat wordt vroeg opstaan.

Het voelt een beetje als een jong groentje op haar eerste dag. Onopgemerkt. Beetje verlegen. Iedereen is heel stil en er wordt veel vergaderd. Een verslag van de eerste uurtjes bij de RBB.

9.45 uur welkom geheten door Marlies, secretaresse. Gewoon ‘du’, dus dat is makkelijk. Ik krijg een account, maar die doet het nog niet meteen.

10.00 Redactievergadering
Wat doen we vandaag? Fietsen – de stad bereidt zich weer voor, terwijl er net een nieuw pak sneeuw is gevallen. Wordt al gedraaid. Jammer, dat had ik dus best als eerste klus willen doen. Ook de rest van de uitzending loopt snel vol. Zonder bijdrage van mij. Wanneer moet ik hier precies mijn hand opsteken?

11.00 Redactievergadering
Alweer? Ja dus. De planning van de komende dagen. Ook die uitzendingen staan al aardig vol. Hmm, waar moet ik me daartussen wringen? Krijg ik onderwerpen? Of moet ik vooral zelf ideeën inbrengen? Ik kan het niet goed inschatten. De vergadering duurt ook weer langer dan een uur. En gaat traag, weinig mensen zeggen iets. Hier speelt zich veel in de hoofden af, ik heb er geen inkijk in. En ik durf ook nog niet alles te vragen wat op mijn tong ligt.

12.30 uur
Ik ben geinstalleerd, kan bij het mailprogramma en het nieuwssysteem. Een tweede koffie halen. Zit ik dus al op 90 cent voor vandaag. Die is namelijk niet gratis. Ik ga maar over op water, denk ik.

13.04 uur
Ik wil langzaam weten wat mijn rol wordt. Dat moet ik vragen aan de planning. Die zegt: ‘ik heb net twee vergaderingen gehad, ik moet nu uitrusten. Heb nog geen tijd voor jou.’ Wat????? Uitrusten?? Waarvan?? Ik heb toch nog niks gedaan! Ik wil mijn camera pakken, nu!!!!! Daarvoor ben ik hier toch??? Shit. En secretaresse Marlies vertelt me dat de redactie nu tot half drie, drie uur leegloopt. Verslaggevers zijn op pad (al heb ik dat bijna niet gemerkt) en voor de rest is het hier bijna muisstil. Niemand komt aan mijn bureau, niemand wil iets weten. Voel me heel erg stagiaire nu. Raar.

Even later regel ik mijn montagelaptop. Dat duurt lang, dus de rest van de dag ben ik onder de pannen. Ander montagesysteem, uitvogelen, maar de twee verslaggevers die er verstand van hebben, zijn er niet. Technicus Martin redt me even later. Legt uit hoe ik mijn item uit de laptop in de regie krijg. Hoe en waar ik kan inspreken (‘vertonen’ heet dat hier), en hij leidt me door de krochten van het gebouw.

De tijd vliegt om en voor mijn gevoel schiet ik niks op. Ik ben het niet meer gewend om binnen te zitten. Ik pap aan met de CvD (Chef vom Dienst). Die gaat over de uitzending en kijkt mee over de schouders van de verslaggevers. Hier in de editsets voel ik het weer: ze hebben weliswaar Cutter (editors dus), maar dit is wat we allemaal gemeen hebben: verhalen vertellen. Dolgraag wil ik met de verslaggevers babbelen, maar die zijn veel te druk en lopen snel door als iets af is. Ben ik ook zo op de thuisburelen?

Berlijn vliegt ongezien aan me voorbij als ik in de S-Bahn zit. Ik ben geen toerist. Ik moet hier keihard mijn best doen.