-12 was het vanmorgen. En strak blauwe lucht.
Dus prachtig licht en reden om naar buiten te gaan.
Voor de kinderen om te sleeën op een dun laagje sneeuw.
Voor mij om foto’s te maken.
Berliner Schule
We zijn alweer heel wat stappen verder.
De tijd holt vooruit, wij proberen aan te sluiten en nemen een sprintje.
Tjonge, waar blijven de dagen, weken, maanden? Ik heb werkelijk geen idee.
Het was net nog zomer, toen waren de bladeren ineens oranje en ondertussen liggen de straten en parken vol met alles wat zojuist nog aan de boom hing.
En wij zijn bezig met scholen.
Lees verder “Berliner Schule”Antonov
In oktober vorig jaar maakte ik deze foto. Op vliegveld Bienenfarm in Brandenburg, ten westen van Berlijn, toen we zelf een rondvlucht met een Cessna gingen maken. Op de achtergrond een oude Antonov, prachtig rood glinsterend in de zon. En hij matchte zo goed met de muts van mijn zoon.
Lees verder “Antonov”Aardige Duitsers bestaan: Mijn Apotheker!
Berlijn is maar een dorp.
Dat is niks nieuws, in feite is het een verzameling van allemaal dorpjes. Zo is de stad gegroeid, zo begon het allemaal in de Nikolaiviertel. Het dorpje Cölln en het dorpje Berlin kregen een brug, en toen was er een stad. Waar steeds meer dorpjes (wijken) bij gingen horen. Die allemaal aan elkaar groeiden. Wie zijn eigen wijk niet uitkomt, noemt het ‘Kiez’ en gedraagt zich behoorlijk hetzelfde als iemand uit een Nederlands, Engels of Frans dorpje. Dorf. Village.
Lees verder “Aardige Duitsers bestaan: Mijn Apotheker!”1 jaar
Onlangs zag ik de foto weer. Mezelf zittend achter het vertrouwde bureau in Utrecht. Quotenknaller – zo heette mijn dienst op mijn laatste dag. Het nieuws op de hielen, zodra een bericht binnenkomt, bellen, bellen, bellen, en om reactie vragen. Teksten typen en alles even later in het nieuwsbulletin terughoren. Geen relaxte laatste dag, maar toch een hele eenduidige taak, met mij als vis in het water, aan het roer, de boel onder controle, hoe je het noemen wil. Professionele soepelheid. Zo voelde het vaak. En ook op die dag.
Lees verder “1 jaar”Fanatiek fietsen
Ik ben niet zo’n fanatiekeling. Althans, in het begin wel heel even. Dan wil ik ineens piano leren spelen of geneeskunde studeren. Heel fanatiek ratelt het dan in mijn hoofd. Maar na vijf minuten sterft het idee alweer een stille dood. Terwijl het dus wel heel even serieus aanvoelde.
Lees verder “Fanatiek fietsen”Wennen
Vergezichten met groen gras, blauwe zee, zand zover je kunt kijken.
Gezellig aan tafel schuiven in het huis van goede vrienden.
Fietsen naar het Amsterdamse bos, ijsjes eten – ook als het daar nog te koud voor is.
De benen languit in een stacaravan met oranje vlaggetjes.
Lees verder “Wennen”Kunst, geschiedenis of Disney?
In Berlijn weet je het nooit zo heel erg precies.
Is het kunst?
Geschiedenis?
Of marketing?
Lees verder “Kunst, geschiedenis of Disney?”Eisfieber
Ik had een goed idee, vond ik.
Simpel, maar vaak zijn dat de besten. In Nederland zie je alweer een hele week lang schaatsreportages op televisie. Hoe dik het ijs is. Wanneer je erop kan. Welke plaats de eerste marathon op natuurijs binnenhaalt. Wat de ijsmeesters erover zeggen. Welke ijsbanen vernield zijn met zout. Hoe met man en macht geprobeerd wordt de sneeuw van het ijs te blazen. Hoe mensen onder het ijs belanden. Hoe tochten worden gestaakt, omdat schaatsers door het ijs zakken (zojuist gebeurd in Overijssel).
Lees verder “Eisfieber”Nog (heel even) stil
Het zijn al meer dan 20 miljoen overnachtingen per jaar. En het worden alsmaar meer.
Toeristen houden van Berlijn.
Engelsen, Nederlanders en Amerikanen komen het meest. (Maar liefst 10% meer Nederlanders dan vorig jaar. Zou het iets met onze verhuizing te maken hebben? We hebben al veel bezoek gehad, :-).
Lees verder “Nog (heel even) stil”