Categorie: Blog Posts

Ja hoor, ook hier ontkwamen wij er niet aan.

650 kilometer verderop gaan wonen betekent niet dat we de belangrijkste man van het jaar hoeven te missen: de Sint. Die blijkt namelijk ook prima in Berlijn te kunnen komen.

Of hij dat via de daken deed of misschien gewoon in de trein stapte, of dat het toch stiekem maar een verklede Nederlander was die er ongelofelijk goed bijklust – dat doet er gelukkig niet toe, want mijn kind vraagt nog niet naar zulke dingen.

Iedere dinsdag is het schooldag.

Niks bijzonders wellicht, maar voor een 4-jarig jongetje dat tegenwoordig overgeheveld is naar Duitsland, is dat hier best wel apart.

Kinderen gaan in Duitsland namelijk pas naar school als ze 6 zijn. De tijd daarvoor brengen ze ook niet door in een kleuterschool, maar in een ‘Kita’.
(Dat woord vond ik een paar maanden geleden nog superstom, maar een mens went zoals bekend aan alles en inmiddels is het ook uit mijn mond vaker te horen dan me ooit lief was. ‘Kita’ is de korte vorm voor ‘Kindertagesstätte’. En dat is weer een erg lange bewoording voor ‘Kindergarten’, zoals het in mijn tijd nog gewoon heette.)

Kinderopvang dus.
Geen school.

Daar gingen we dan. Een heel weekje ‘Holland’, zoals Max het tegenwoordig noemt. Alles even andersom. In Berlijn instappen, bij de grens uitstappen en dan met de auto verder naar Drenthe waar onze logeerbedden staan.

We zijn nog maar twee maanden weg, maar het voelde nu al een beetje vreemd. Vanuit het Noorden stap ik in de trein naar de Randstad en de polders die buiten voorbij trekken, lijken ineens minder vertrouwd. Ik wandel door Amstelveen, onderweg naar vriendin L. en bedenk me: twee dagen geleden stond ik nog te draaien op een school in Falkensee, een plaatsje ten westen van Berlijn, waar ik nog nooit eerder was geweest. Van Falkensee naar Amstelveen – ik vind het niet zo voor de hand liggend.

Ik ben nu officieel Freelancer. En zoals het woord al zegt: die hebben veel vrije tijd.

Of juist niet dus, want dat lijkt maar zo.

Alle vrije minuten en uren die ik hier thuis doorbreng, springt er een malend raderwerkje aan in mijn hoofd. ‘Jij moet werk zoeken, jij moet werk zoeken, jij moet werk zoeken.’ Oh ja. Dat moet inderdaad.

En dus ging ik dat maar eens doen.

Het is jeugdsentiment.

Twee weken lang op het witte strand. Volleyballen. Als je er zin in hebt. Boekje lezen. Als je daar zin in hebt. Een haast turquoise zee, blauwe lucht daarboven. En verder schelpen en witte bolletjes met salami. En een stukje komkommer.

Zo ging het altijd. Vroeger. Toen ik klein was.

Daar was ie. Een zomerzonnige zondag. Eindelijk.

Na al het sjouwen, uitpakken, nadenken en organiseren lieten we de boel de boel en begonnen aan ons dit-is-leuk-en-dus-gaan-we-het-doen-lijstje. Genieten van het leven.

Erste Anlaufstelle: Mauerpark.

We zijn er.

Vier dagen inpakken met de allerliefste schoonouders (want wie wil nou bij zoiets helpen, wees eerlijk. Nou, zij wilden dat dus.)

Één ochtend de vrachtwagen inladen met zwager A. en neef R. Die laatste ging hem halverwege de dag ook besturen, dus ook zonder hem waren we er nooit gekomen.

Aankomst in Berlijn: 23.15 uur.

Het is weer zo’n belangrijke Duits-Nederlandse dag.

We gingen vanochtend naar het Duitse Konsulat om een paspoort voor onze dochter aan te vragen. Prima moment, dachten we zo.

We sorteren. Ruimen op. En ordenen de to-do-lijsten in ons hoofd iedere dag opnieuw.

En terwijl we dat doen, beseffen we dat we straks zonder een aantal erg goede handige en mooie Nederlandse dingen moeten overleven. Een opsomming.