We zijn alweer heel wat stappen verder.
De tijd holt vooruit, wij proberen aan te sluiten en nemen een sprintje.
Tjonge, waar blijven de dagen, weken, maanden? Ik heb werkelijk geen idee.
Het was net nog zomer, toen waren de bladeren ineens oranje en ondertussen liggen de straten en parken vol met alles wat zojuist nog aan de boom hing.
En wij zijn bezig met scholen.
Toen we nog in de Achterhoek vertoefden, stond dat onderwerp al eens op de agenda. Hier hebben we nog twee jaar respijt, want kinderen gaan in Duitsland pas op hun 6e naar school.
30 augustus 2014 – dat wordt de dag waarop Max met een Schultüte op het schoolplein staat (samen met duizenden andere Berlijnse kinderen) en met zijn hele familie feest mag vieren, want ‘Einschulung’ nemen ze hier nogal serieus en dan mag je qua cadeautjes en feest helemaal los.
Welk schoolplein het wordt, weten we pas in mei – want de juiste school vinden is hier niet zo makkelijk.
Het Duitse onderwijs is van nature gericht op het verwerven van kennis. Letters, getallen, lezen, rekenen, een beetje experimenteren met natuurwetenschappelijke dingen en goede cijfers op je rapport – dat is meer dan wenselijk, vindt men.
Anno 2013 vinden steeds meer Duitse ouders dat dit type basisonderwijs niet meer bij hun kinderen past. En aangezien de meeste openbare basisscholen nog vrij ouderwets zijn en er weinig is veranderd wat het klassieke ‘voor-de-klas-staan-en-een-monoloog-afsteken’ betreft, wijken steeds meer ouders uit naar scholen die het anders doen.
Waldorf-scholen.
Montessori-scholen.
Evangelische (Protestantse) scholen.
Katholieke scholen.
Internationale scholen.
Demokratische scholen (ja hoor)….
Deze lijst zou ik nog kunnen voortzetten, ware het niet dat ook ik niet alle schooltypes ken die er verder allemaal nog bestaan.
Het aantal particuliere basisscholen groeit in Berlijn. En dat ligt vooral aan het feit dat deze scholen meer gericht zijn op kinderen als individu. Eerder kijken naar talenten en sterktes, in plaats van zwaktes. En die de gemeenschap op school belangrijk vinden. Dat je samen een hecht team bent, dat je voor elkaar opkomt en de ander respecteert. Kortom: scholen die naar emotionele en sociale aspecten kijken in plaats van alleen maar wiskunde- of natuurkundeles geven.
Iets dat Nederlandse basisscholen mijns inziens al lang hebben begrepen. Het basisonderwijs is over de gehele linie al individueler geworden; de basisschool om de hoek is doorgaans prima, vinden veel Nederlandse ouders.
Dat vinden ze hier niet.
En dus is het echt een RUN op de scholen die het anders doen.
Om op de school van je keuze aangenomen te worden, moet je dan ook een soort van ratrace afleggen. Het aanmeldingsformulier invullen volstaat niet. Je moet op z’n minst een begeleidende brief schrijven waarom juist JIJ en waarom juist JOUW kind op deze school moet. En waarom je het pedagogische concept van juist deze school zo goed vindt. Zonder weloverwogen argumenten kom je hier nergens.
Beter nog: langsgaan. Glimlachen. Je door vrienden in de buurt laten introduceren. En dan, als je toch niet op gesprek bent uitgenodigd, nóg een brief schrijven.
De stad zal wel te groot zijn, iedereen is op zoek naar felbegeerde schaarse plekken.
Als de ‘gewone’ basisscholen voor de hoger opgeleide bevolkingsgroep niet meer voldoen, moet je dus met elkaar wedijveren om de beste plekken.
Het slaat helemaal nergens op.
En toch doen we mee, want ja; goed onderwijs willen ook wij voor ons kind. Als dit de (ongeschreven) regels zijn, dan zal het wel moeten.
We weten pas in mei wat het wordt. De ‘gewone’ basisschool om de hoek die tal van vrienden afraden. De iets betere school aan de overkant met dat mooie schoolplein. Of de particuliere school waar iedereen in onze buurt zo over te spreken is.
We hebben besloten ons niet zo druk te maken als de meeste Duitsers doen.
Hoe het uiteindelijk op al die scholen eraan toe gaat, merken we toch pas volgend jaar.
We nemen vooral een hele Nederlandse houding aan: het zal heus goedkomen allemaal.