Journalist | Eindredacteur | Dagvoorzitter | Duitsland-kenner / correspondent | in Hilversum & Berlijn
In oktober vorig jaar maakte ik deze foto. Op vliegveld Bienenfarm in Brandenburg, ten westen van Berlijn, toen we zelf een rondvlucht met een Cessna gingen maken. Op de achtergrond een oude Antonov, prachtig rood glinsterend in de zon. En hij matchte zo goed met de muts van mijn zoon.
Lees verder “Antonov”Berlijn is maar een dorp.
Dat is niks nieuws, in feite is het een verzameling van allemaal dorpjes. Zo is de stad gegroeid, zo begon het allemaal in de Nikolaiviertel. Het dorpje Cölln en het dorpje Berlin kregen een brug, en toen was er een stad. Waar steeds meer dorpjes (wijken) bij gingen horen. Die allemaal aan elkaar groeiden. Wie zijn eigen wijk niet uitkomt, noemt het ‘Kiez’ en gedraagt zich behoorlijk hetzelfde als iemand uit een Nederlands, Engels of Frans dorpje. Dorf. Village.
Lees verder “Aardige Duitsers bestaan: Mijn Apotheker!”Onlangs zag ik de foto weer. Mezelf zittend achter het vertrouwde bureau in Utrecht. Quotenknaller – zo heette mijn dienst op mijn laatste dag. Het nieuws op de hielen, zodra een bericht binnenkomt, bellen, bellen, bellen, en om reactie vragen. Teksten typen en alles even later in het nieuwsbulletin terughoren. Geen relaxte laatste dag, maar toch een hele eenduidige taak, met mij als vis in het water, aan het roer, de boel onder controle, hoe je het noemen wil. Professionele soepelheid. Zo voelde het vaak. En ook op die dag.
Lees verder “1 jaar”Ik ben niet zo’n fanatiekeling. Althans, in het begin wel heel even. Dan wil ik ineens piano leren spelen of geneeskunde studeren. Heel fanatiek ratelt het dan in mijn hoofd. Maar na vijf minuten sterft het idee alweer een stille dood. Terwijl het dus wel heel even serieus aanvoelde.
Lees verder “Fanatiek fietsen”
Ik ben geen kenner.
Geen deskundige.
Geen expert of insider of geheimtipgever.
Sterker nog, menig toerist kent Berlijn beter dan ik.
Dat merkte ik al toen ik nog gewoon in Nederland woonde en collega’s voor het eerst hoorden waar ik vandaan kom. ‘WOW! Waarom ben je DAAR weggegaan??? Gave stad!!’. Ja, het is ongetwijfeld een gave stad, dat Berlijn, maar van mijn vijfde tot mijn 19e was ik voornamelijk bezig met school.
Lees verder “Berlijnkenner”
Live item van Ulrike Nagel voor RTV Utrecht.
Raadsleden uit persconferentie Nieuwegein gezet
NIEUWEGEIN – Nieuwegeinse raadsleden zijn niet te spreken over het verloop van de persconferentie die Stedin en de gemeente vrijdagmiddag gaven vanwege de grote stroomstoring. Vlak voor aanvang van de bijeenkomst stuurde burgemeester Backhuijs de gemeenteraadsleden persoonlijk de zaal uit.
Lees verder “RTV Utrecht: Persconferentie stroomstoring Nieuwegein 23-06-2012”
Live item van Ulrike Nagel voor RTV Utrecht.
Alle huishoudens in Nieuwegein hebben weer stroom. Rond elf uur ‘s avonds waren alle klanten weer aangesloten op het regulier net, meldt Stedin.
Stap voor stap werd iedereen vrijdagavond weer aangesloten op het hoofdnet. Rond 22.30 uur waren er nog zo’n 600 huishoudens in het centrum zonder stroom. ‘s Ochtends waren dat er nog 17.000.
Lees verder “RTV Utrecht: Stroomstoring Nieuwegein”
We sorteren. Ruimen op. En ordenen de to-do-lijsten in ons hoofd iedere dag opnieuw.
En terwijl we dat doen, beseffen we dat we straks zonder een aantal erg goede handige en mooie Nederlandse dingen moeten overleven. Een opsomming.
Lees verder “Wat ik allemaal zal missen”
Veertien jaar geleden wilde ik weg.
Weg uit de grote stad. Weg van mijn ouders. Naar mijn vriendje in Nederland.
Op naar een nieuwe wereld, in mijn uppie. Studeren in een bekende, maar toch ook nog vreemde taal. In het voor mij destijds nog totaal onontgonnen Groningen.
Het duurde even, maar dat kakelverse, nog onwennige landje werd mijn nieuwe thuis. En is dat – zoveel tijd na dato en ondanks alle politieke en economische aardverschuivingen – nog steeds.
Lees verder “Terug naar Berlijn (echt!)”
Het is nog maar even geleden. Ik slof hier met mijn tas vol syllabi over de gangen. Trek een geel-blauwe stoel in de kantine van tafel en schuif aan voor een broodje kroket. Destijds nog een exotische explosie op mijn Duitse tong.
Achter de hoge witte deuren met blauwe handvatten zit ik tussen de bankjes te luisteren naar de docent Engels die mij een Brits correct ‘Winnieh the Pouuuuuuuuh’ probeert te ontlokken.
Ik heb het over 1998, het jaar waarin ik aan mijn studie in Groningen begon.
Lees verder “Gastdocent”