Journalist | Eindredacteur | Dagvoorzitter | Duitsland-kenner / correspondent | in Hilversum & Berlijn
Aan de universiteit Utrecht kiezen steeds meer studenten voor Duits. Vorige week werd in de media nog een somber beeld geschetst, omdat de Vrije Universiteit Amsterdam gaat stoppen met die studie.
Maar in de Domstad zijn het voor de zoveelste keer op rij méér aanmeldingen dan in het voorgaande jaar. En die lijn is stijgend. Aber warum?
Verslaggever Ulrike Nagel zocht het uit.
De soap rond de WK-schermen in Utrecht heeft een nieuwe wending gekregen. Het kijken op een groot scherm op het Stadhuisplein in Utrecht is op het laatste moment afgeblazen.
Van de gemeente mag de eigenaar van Café De Zaak maar een half uur voor de wedstrijd beginnen met zijn activiteiten op het plein. En die moeten een half uur na de wedstrijd ook zijn afgelopen.
Eigenaar Johan Risseuw heeft daarop de kosten doorgerekend en besloten alles af te blazen. Met zo’n korte voorbereidingstijd zijn de kosten voor het scherm en de inzet van extra personeel niet gedekt.
De Zaak kreeg vorige week al toestemming voor een groot scherm maar durfde het vrijdag tijdens Nederland-Brazilië nog niet aan. De temperatuur en de benodigde extra maatregelen maakten de onderneming toen nog te risicovol.
De eigenaar van café De Zaak ging dit weekend nog naar Keulen om met eigen ogen te zien hoe Duitsland de wedstrijden in de buitenlucht bekijkt. Sinds het WK van 2006 gebeurt dat steeds vaker bij onze oosterburen.
MAATREGELEN IN CENTRUM
Om gevaarlijke situaties voor en na de wedstrijd van Oranje te voorkomen sluit de gemeente een deel van het stadscentrum tijdens de halve finale af voor het verkeer. Het gebied tussen de Neude en de Nobelstraat wordt dan afgesloten voor bussen en taxi’s.
Hiermee hoopt de gemeente problemen als van afgelopen vrijdag te voorkomen. Toen stonden zoveel mensen op het plein dat bussen en taxi niet meer over de busbaan konden. Een taxi die dat toch probeerde reed drie mensen aan die gewond raakten.
We zitten al in onze derde week. Het WK wordt alweer bijna verdrongen door Wimbledon en de jaarlijkse Franse wielrennerij, maar wij gaan gewoon stug door met voetbal.
Al sinds 11 juni volgen wij twee oranje straten in Utrecht en Amersfoort. ’t Ondiep en de Celzusterenstraat. Eenvoudige mensen met oranje petjes, hoeden, pakken en luifels. Bier, koffie of bitterballen – we mogen aanschuiven, meelullen, uitslagen voorspellen en de geconcentreerde gezichten filmen.
We mogen ook lief en leed delen. In de Celzusterenstraat bijvoorbeeld. Erna is postbezorger en Theo repareert riolen. Nu, tijdens het WK, zit ie met een hernia thuis. Komt dat even mooi uit, zegt ie. Hun buurman Gerrit overleed tijdens onze Soap. Het is soms net het echte leven.
En in ’t Ondiep treffen we bijzonder veel ondernemers: de Marokkaanse broers Saïd en Hamid die samen een Italiaans restaurant runnen (inclusief showdeegslingeren!), Ton van de hengelsportzaak die klanten vanuit heel Europa heeft en die ons vertelt dat vliegvissen nu helemaal hot is bij vrouwen. De andere Ton die eigenlijk juwelier is, maar regelmatig op de stoep voor zijn etalage aan een nieuw schilderij werkt. En natuurlijk de oranje feesttent, waar de 10jarige Mechtelina (wat wil je met zo’n bijzondere naam) in de rust van iedere wedstrijd hoge noten zingt.
Sommigen zijn prettig gestoord, sommigen hebben geen werk, de meesten zijn kettingrokers en vloeken graag. Maar zelden heb ik zoveel mensen ontmoet die zo gastvrij zijn. Hun deuren staan wagenwijd open en wij mogen op ieder moment van de dag binnenlopen.
En dat blijven we doen. Zolang Nederland nog in het spel zit.
Nu de zomer in aantocht is, gaan veel buitensportverenigingen op zoek naar nieuwe leden. Niet alleen hardlopers en wielrenners dingen naar de gunst van duursporters. Ook stepteams mengen zich dit jaar om de strijd voor nieuwe leden.
Om het steppen uit te proberen, kunnen geïnteresseerden op de open dagen van Stepteam Amersfoort een step lenen.
Bekijk de reportage van verslaggever Ulrike Nagel.
Ik heb mijn eigen stagiaire deze week. Bovendien mag ik de auto van mijn vader gebruiken. En ik vertoef in een eigen kantoor.
Klinkt dus als ongelofelijke luxe, vergeleken met vorige week.
Feit is: ik sta iedere ochtend om 4 uur op. Rij met de auto naar andere vroege vogels, draai daar twee tot drie uur, kom om een uur of 8 aan in mijn kamertje 705 op de 3e verdieping, start de laptop op en tuur de komende uren naar een veel te klein beeldscherm.
Omdat uiterlijk in het tweede uur de eerste technische problemen opduiken, ben ik afgeleid en staak ik de hoofdwerkzaamheden om de bijzaken op te lossen. Stagiaire Christa heeft geen tijd om koffie voor ons te halen. Ze klimt meteen in de telefoon en regelt de afspraak voor de komende dag.
Ik wil muziek in mijn reportage. Hoe krijg ik die ook alweer in de laptop? Best op te lossen, en ik kan het ook, maar daar gaat weer een half uur. Christa regelt een memorystick en zorgt ervoor dat de deuntjes ook meteen goed geconverteerd bij mij aankomen.
Om tien uur zou ik graag bij de vergadering willen zitten, maar ik durf niet. Ze duren hier een heel uur, en dat kost me dus montagetijd. Die ik er dan weer achteraan zou moeten plakken. En dan gebeuren volgens Murphys law – juist! – opnieuw fouten die ik liever wil vermijden.
En dus gaat Christa in mijn plaats. Handig, want zo hoor ik tenminste of mijn/onze reportages wel aanslaan (op details na heb ik de indruk dat ze voor goed worden bevonden, erg uitgesproken zijn ze hier niet).
Ik schrijf teksten en monteer zo snel ik kan met het nieuwe programma. Mijn dvcam-bandjes raken op. Ik bel techniek: “Wat voor dingen? Nee, die hebben we niet in huis.” Zelf kopen dan maar. (Trouwens: in sommige opzichten zijn ze hier dan wel weer modern; de twee camjo-camera´s werken al met een geheugenkaart)
Het is één uur, mijn verhaal staat aardig en ik heb honger. Lunchen dus in de kantine en dat betekent hier warm eten. Voor mij is het nu sowieso al avond, dus ik ben snel weer gewend aan deze bijna verloren gegane traditie. Om drie uur wil ik vandaag het pand verlaten, nu echt! Dat moet lukken!
Er komen wat telefoontjes tussendoor, overleg met Christa over de reportages de komende dagen. Zonder haar zou deze hele week in het water vallen. Ik ga weer door, reportage afmaken, de audiobewerking kost nog veel te veel tijd.
Even later: klaar! De chef van dienst moet mijn reportage beoordelen. Ik bel. “Nee, ze zit in de middagvergadering.” “Is ze zometeen weer terug?” “Duurt nog even, de vormgevingsvergadering begint zo.” Aha. Uiteindelijk komt ze, verandert wat aan de tekst (terecht) en kijkt best blij. Ik sla alles op.
De reportage moet op een geheugenkaart. Van de kaart moet het op band, twee verdiepingen lager. Daar begint de wachtrij. Er zijn nog twee verslaggevers voor mij, wiens verhalen eerst gedigitaliseerd moeten worden. Goeeeeeeedddddd… Drie uur geweest.
Met de band in mijn hand loop ik naar de meneer van de audio. Die heeft ook een assistent die mijn bandje in een player drukt. Ik mag naar de spreekkabine lopen en mijn reportage op beeld inspreken. Ook dat ben ik niet meer gewend.
Oeps, fout op het bandje. Iets is misgegaan met opslaan. We lezen alsnog door en mijn lievelingstechnicus (nooit gedacht dat ik die zou hebben), rent terug naar de laptop om het opnieuw te proberen.
En ja hoor, daar is de volgende wachtrij. Verslaggevers die hun item nu willen inspreken en die vóór mogen. Tot ik mijn bijdrage helemaal af in handen heb, is het anderhalf uur later. Ik overhandig het bandje aan de eindredacteur en verlaat het pand. Kwart voor zes. Meer dan 13 uur ben ik nu achter elkaar aan het werk.
Ik ben tevreden over mijn reportages en dat maakt eigenlijk alles goed. En de zon schijnt.
En morgen mag ik weer. En overmorgen weer. En die dag erna ook. Het geeft wel een kick, maar het scheelt dat ik even geen privéleven heb.
> Frühaufsteher 1: Kioskbesitzer Halil
> Frühaufsteher 2: Bäcker Walther Steitz
Rijkswaterstaat heeft het druk om de snelwegen in de regio weer op een behoorlijke kwaliteit te krijgen. Door de vorst is er dit jaar vijf procent meer schade dan vorige winter. En nu het dooit worden alleen maar meer gaten in het wegdek ontdekt.
Donderdagavond werd de A12 bij Maarsbergen onder handen genomen door de wegwerkers van Rijkswaterstaat. Vanaf negen uur was één hele baan afgesloten voor het verkeer.
Verslaggever Ulrike Nagel trok een oranje hesje aan en ging op onderzoek uit.
Het Armando Museum gaat in 2012 weer open in de Amersfoortse Elleboogkerk. Het museum kreeg gisteren een miljoen euro van de BankGiro Loterij en denkt daardoor in oktober van start te kunnen gaan met de herbouw.
Sinds de brand is het Armando Museum tijdelijk gevestigd in het Rietveldplantsoen in Amersfoort.
Verslaggever Ulrike Nagel was voor U Vandaag bij de uitreiking van de gift aan het museum.
Nieuwegein is op zoek naar nieuwe locaties voor de activiteiten van Stichting Bouwgein.
Het activiteitencentrum aan de Hoveniersweide is vannacht volledig afgebrand, zes maanden nadat de bouwspeeltuin van Bouwgein is heropend.
Burgemeester De Vos heeft vanmorgen direct een bezoek gebracht aan de vrijwilligers van Bouwgein om ze een hart onder de riem te steken.
Bouwgein bood onder meer onderdak aan kinderopvang en buitenschoolse opvang en die faciliteiten moeten zo snel mogelijk op een andere plek worden voortgezet. De politie vermoedt brandstichting.
De melding van de uitslaande vlammen aan de Hoveniersweide kwam rond 4.00 uur vanmorgen binnen. Even voor 5.30 uur had de brandweer het vuur onder controle. Het gebouw van Bouwgein, met zes zalen en een keuken op een totale oppervlakte van 500 vierkante meter, was niet meer te redden. De brandweer liet het gecontroleerd uitbranden.
De bouwspeeltuin van Bouwgein werd afgelopen zomer na een grote renovatie heropend. In oktober won de speeltuin een prijs van 10.000 euro in een wedstrijd van de Rabobank voor regionale projecten. In het gebouw was sinds drie weken ook een kinderopvang gevestigd. Ook de naschoolse opvang in het centrum moet op zoek naar nieuw onderdak.
Stichting Bouwgein wordt niet gesubsidieerd door de gemeente en draait voor een groot deel op vrijwilligers en sponsors. Verslaggever Ulrike Nagel sprak vanmorgen bij de brand onder meer met stichtingsvoorzitter Martin Koot, die met andere toegestroomde vrijwilligers verslagen moest toekijken hoe het werk van vijf jaar in vlammen op ging.
Strooizout is in onze regio schaars geworden met de neerslag en de vorst van de laatste weken. De meeste bouwmarkten hebben geen zak meer in huis.
Bekijk de reportage van verslaggever Ulrike Nagel.
De treinen blijven vannacht tot een uur doorrijden om iedereen te kunnen vervoeren. Als er dan nog gestrande reizigers zijn, wordt geprobeerd om die op een andere manier naar huis te krijgen. Verslaggeefster Ulrike Nagel op station Utrecht Centraal.
Rond Utrecht, waar donderdag de grootste problemen ontstonden, rijden vanavond pendeldiensten om de mensen op weg te helpen. De normale dienst wordt donderdagavond niet meer ingevoerd. ProRail streeft er naar vrijdagochtend met een normale dienst te kunnen beginnen, aldus de zegsvrouw.
Volgens haar zijn de problemen ontstaan door een samenloop van omstandigheden. Sneeuwval, enkele calamiteiten en logistieke problemen veroorzaakten opstoppingen rond Utrecht. ,,Daardoor hebben we de dienst enige tijd moeten stilleggen,” aldus de woordvoerster. Rond negen uur stonden nog honderden mensen in het station te wachten op een trein. In de loop van de avond werd het minder druk en wisten de meesten toch een trein te vinden.
