Blog

Het is weer zo’n belangrijke Duits-Nederlandse dag.

We gingen vanochtend naar het Duitse Konsulat om een paspoort voor onze dochter aan te vragen. Prima moment, dachten we zo.

Lees verder “Twee zielen”

We sorteren. Ruimen op. En ordenen de to-do-lijsten in ons hoofd iedere dag opnieuw.

En terwijl we dat doen, beseffen we dat we straks zonder een aantal erg goede handige en mooie Nederlandse dingen moeten overleven. Een opsomming.

Lees verder “Wat ik allemaal zal missen”

En dan moeten we nu dus gaan nadenken. Want waar ga we uiteindelijk wonen in een stad met 3,5 miljoen mensen?

De keuze is er reuze.

We kunnen meedoen met de hippe en alom bekende wijken, die uit de Lonely
Planet niet meer zijn weg te slaan. Mitte, Prenzlauer Berg, Kreuzberg.

Lees verder “Stap 1: Wohnungssuche”

Veertien jaar geleden wilde ik weg.

Weg uit de grote stad. Weg van mijn ouders. Naar mijn vriendje in Nederland.

Op naar een nieuwe wereld, in mijn uppie. Studeren in een bekende, maar toch ook nog vreemde taal. In het voor mij destijds nog totaal onontgonnen Groningen.

Het duurde even, maar dat kakelverse, nog onwennige landje werd mijn nieuwe thuis. En is dat – zoveel tijd na dato en ondanks alle politieke en economische aardverschuivingen – nog steeds.

Lees verder “Terug naar Berlijn (echt!)”

Het is nog maar even geleden. Ik slof hier met mijn tas vol syllabi over de gangen. Trek een geel-blauwe stoel in de kantine van tafel en schuif aan voor een broodje kroket. Destijds nog een exotische explosie op mijn Duitse tong.

Achter de hoge witte deuren met blauwe handvatten zit ik tussen de bankjes te luisteren naar de docent Engels die mij een Brits correct ‘Winnieh the Pouuuuuuuuh’ probeert te ontlokken.

Ik heb het over 1998, het jaar waarin ik aan mijn studie in Groningen begon.

Lees verder “Gastdocent”

Vorig jaar stonden we met z’n drieën op een tochtig en koud perron in Hengelo. Op de 24e ‘s ochtends te wachten op onze trein naar Berlijn.
Die kwam niet. Om winterse redenen: de bovenleiding bij Hannover was bevroren. Geen enkele trein naar het Oosten die dag. En alle vierkante meters tussen Zeeland en de Oostzee waren bedekt met dikke meters sneeuw. Geen ontkomen aan.

Lees verder “Heiligabend in ons uppie”

Nee, geen dierentuin. En ook geen pretpark. Ja, ok, speeltuinen – dat hebben we wel gedaan. Want die zijn er zat in deze stad. Maar deze week heb ik ook eens de alternatieve kinderroute gekozen.

En die leidt langs winkels en cafés, plekken waar het voor zowel moeder/vader als voor het kind goed vertoeven is. Zonder gebrul, gejank, onrustig heen en weer tollen of trekken aan rok of broek. Die route bestaat!

Lees verder “Kiezkind”

Iedere keer is er weer iets nieuws. Een zandheuveltje weg – een gebouw erbij. Of eentje verdwenen.
Dat is Berlijn.

Vriend J. staart al bij aankomst uit het raam en verbaast zich. ‘Dit stond hier toch nog niet? En wanneer hebben ze dat er nou bijgezet?’.

Lees verder “Nieuw (een fotoverslag)”

Nee, mijn laarzen heb ik nog niet gevonden.
Maar even iets anders.

Ik ben al aan alles gewend in Nederland. Het warme avondeten, verjaardagsslingers, satésaus, brood dat na drie dagen droog is – het is allemaal vertrouwd en in mijn Duitse bloedbanen gaan zitten.

Maar met een klein Nederlands kindje thuis komen er ineens onwennige taferelen voorbij. Zoals dus kinderverjaardagen.

Lees verder “De wondere wereld van…”

Het is dus gelukt. Ik kan een NL Award boven mijn bed hangen.

Geheel tegen de verwachting in (want er zijn ook zoveel andere goede verhalen), wonnen collega Eva M. en ik gisteravond de prijs voor de beste regionale tv- en radioproductie. Toen het werd ingestuurd, was ik op vakantie en bij terugkomst dacht ik: oh ja, dat was inderdaad best een toffe serie.

Lees verder “Een prijs, een prijs!”