Categorie: Blog Posts

In samenwerking met Duitslandnieuws.nl

Gefeliciteerd, je dochtertje is geboren. Wat ging er tijdens de bevalling anders dan in Nederland?

In samenwerking met Duitslandnieuws.nl

Onlangs barstte in Nederland de discussie rondom zwangerschap en bevallen weer volop los. Zijn we in Nederland een voorbeeld voor andere landen, of gaat het bijvoorbeeld in Duitsland beter? Journalist Ulrike Nagel heeft inmiddels ervaring met zwanger zijn in beide landen. Volgens haar kunnen we iets van elkaar leren. Zij is van Duitse afkomst, maar woonde en werkte jarenlang in Nederland. Daar kreeg ze twee kinderen. Inmiddels woont ze alweer vier jaar in Berlijn en is inmiddels moeder geworden van de derde. Ze kan de zorg en cultuur rond zwanger zijn in beide landen nu goed vergelijken. Wat bevalt beter?

In Zusammenarbeit mit Duitslandnieuws.nl

Kürzlich brach in den Niederlanden die Diskussion über Schwangerschaft und Geburt aus. Sind wir ein Beispiel für andere Länder in den Niederlanden, oder geht es uns beispielsweise in Deutschland besser? Die Journalistin Ulrike Nagel hat nun Erfahrung mit der Schwangerschaft in beiden Ländern. Sie sagt, dass wir etwas voneinander lernen können. Sie ist deutscher Abstammung, lebte und arbeitete aber viele Jahre in den Niederlanden. Sie hatte dort zwei Kinder. Sie lebt seit vier Jahren in Berlin und ist bis zur dritten Mutter geworden. Sie kann nun die Pflege und Kultur rund um die Schwangerschaft in beiden Ländern gut vergleichen. Was ist besser?

Ik heb volle dagen. Voor het nieuwe programma Rbbum4 ben ik eens in de maand een hele week op stap. Iedere dag ergens anders, iedere dag met andere mensen, iedere dag nieuwe dingen leren, domme vragen stellen. Echt, ik blijf het zeggen, het is gewoon een super leuke baan. Mijn enige beperking: Draaien tussen 9 en 12 (en dus echt niet langer), dan een plek zoeken (bij voorkeur met een fijne lunch en een stopcontact en natuurlijk een tafel en een stoel). En dan tot drie uur ’s middags monteren, want dat is mijn deadline.

De bladeren liggen op grote hopen in de stad en raken doordrenkt van regenwater. Na wekenlange zonneschijn, blauwe luchten, paarsroodoranje pracht aan de bomen wordt het nu donker. 

De takken zijn al nagenoeg leeg, na de droogte regent het nu iedere dag pijpenstelen en voor vannacht is de eerste echte herfststorm voorspeld. De donkere dagen voor Kerst beginnen hier bijzonder vroeg, om vijf uur ’s middags is het nu al pikkedonker. 

Altijd hetzelfde. Je woont in een stad waar mega veel te doen is en je lijst met dingen die je in een paar jaar wilt zien, wordt eigenlijk iedere dag langer. Maar afgelopen weekend lukte het weer even om de vieze borden te laten staan, de kinderen even aan de oppas over te dragen en op de fiets te stappen. Want we wilden iets meer weten over Franz Biberkopf. Wie dat is? De hoofdpersoon van het boek dat journalist Antoine Verbij hier omhoog houdt: Berlin Alexanderplatz. (En we zouden er Buletten bij krijgen, dus ja, dan wil je wel een stukje trappen.)

Het is een fijne week met nieuwe technische snufjes. Draaien met de iPhone is nog ‘Neuland’ voor mij, maar Sabine Streich is een soort mentor die je alles kan leren op het gebied van techniek. Opgeleid als fotograaf stond ze aan de wieg van de videojournalistiek, leert de journalisten bij Deutsche Welle nu hoe ze items moeten draaien, met spiegelreflex/DSLR-camera’s, maar tegenwoordig dus niet alleen als VJ (het Duitse camjo, Videojournalist), maar ook als MoJo (mobile Journalism). En dat doet ze zelfs in Namibia, waar de jonge journalisten helemaal geen computers hebben en daarom direct op hun telefoons monteren. 

Het is een cliché. Boeren blijven vooral op hun land en geen paard dat hen de grote stad in krijgt.

Niet perse waar, weet ik nu.

Sinds gister ken ik een aardappelboer die de verre reis vanuit Noordoost-Groningen naar Berlijn aandurfde. Zijn erf staat in Roodeschool, dat is dus niet alleen het Noordoosten van Nederland, maar ook nog eens het Noordoosten van de noordelijkste provincie. En het laatste treinstation van Nederland. Hier stopt alles. (Ok, de Eemshaven heb je ook nog, maar gemakshalve laat ik die voor deze column even achterwege).

“Boeh”, zeg ik als ik binnenkom door de zware houten deur. Zeven gezichten staren mij verbouwereerd aan vanuit de seminarie-woonkamer. Een daarvan is van mijn oud-collega Michael. “We zitten eigenlijk even in bezinning.”

In bezinning, in bezinning… Wat zou dat nou weer zijn, denk ik. En besef dat ik met mijn drie tassen en mijn vriendelijke bedoelingen iets te vroeg binnen stap. Er was mij een biertje beloofd, een afzakkertje na vier dagen werk. Maar kwart over negen is te vroeg. “Het duurt nog tot kwart voor tien ongeveer, ik zal je laten weten als we klaar zijn.”