Blog

Nee, geen dierentuin. En ook geen pretpark. Ja, ok, speeltuinen – dat hebben we wel gedaan. Want die zijn er zat in deze stad. Maar deze week heb ik ook eens de alternatieve kinderroute gekozen.

En die leidt langs winkels en cafés, plekken waar het voor zowel moeder/vader als voor het kind goed vertoeven is. Zonder gebrul, gejank, onrustig heen en weer tollen of trekken aan rok of broek. Die route bestaat!

Lees verder “Kiezkind”

Iedere keer is er weer iets nieuws. Een zandheuveltje weg – een gebouw erbij. Of eentje verdwenen.
Dat is Berlijn.

Vriend J. staart al bij aankomst uit het raam en verbaast zich. ‘Dit stond hier toch nog niet? En wanneer hebben ze dat er nou bijgezet?’.

Lees verder “Nieuw (een fotoverslag)”

Nee, mijn laarzen heb ik nog niet gevonden.
Maar even iets anders.

Ik ben al aan alles gewend in Nederland. Het warme avondeten, verjaardagsslingers, satésaus, brood dat na drie dagen droog is – het is allemaal vertrouwd en in mijn Duitse bloedbanen gaan zitten.

Maar met een klein Nederlands kindje thuis komen er ineens onwennige taferelen voorbij. Zoals dus kinderverjaardagen.

Lees verder “De wondere wereld van…”

Het is dus gelukt. Ik kan een NL Award boven mijn bed hangen.

Geheel tegen de verwachting in (want er zijn ook zoveel andere goede verhalen), wonnen collega Eva M. en ik gisteravond de prijs voor de beste regionale tv- en radioproductie. Toen het werd ingestuurd, was ik op vakantie en bij terugkomst dacht ik: oh ja, dat was inderdaad best een toffe serie.

Lees verder “Een prijs, een prijs!”

Als het dan toch geen lente wil worden – dan liever zo. We gingen naar buiten om eendjes te voeren (dat doe je met een peuter van bijna 3), maar die bleken gevlogen.

In plaats daarvan – dit. Schaatsen hadden we niet bij ons, maar zo ging het ook. Prachtig glad, donker, dik. Zoals het hoort te zijn.

Lees verder “Berliner Eis”

Twee weken nieuwe stijl liggen alweer achter mij. Op de eerste dag van het eindredacteursschap stond al de eerste collega bij mijn bureau. Hij had slecht nieuws: of ik even mijn camera plus kast aan hem af wilde staan.

Dat deed toch even pijn.

Lees verder “Ruimte”

Een week geleden stapten we uit de trein vanuit Duitsland.

Binnen nanoseconden was ik niet alleen weer op Nederlandse bodem, maar dacht ik ook onmiddellijk aan morgen. Mijn werk, de oppas, de broodjes die ik ga smeren. Ik keek op teletekst of er nog interessante dingen zijn gebeurd terwijl we weg waren (nö) en programmeerde mijn brein weer op mijn oude gewone omgeving.

Lees verder “Heen en weer”

Het is vijftien graden onder nul en ik sta met mijn camera bij de
Bahnhofsmission am Zoo. Een luikje gaat open en dan halen de daklozen een pakketje boterhammen op, een banaan en warme thee of koffie.

Veel meer hulp krijgen ze hier niet, dus om een slaapplek te veroveren, zullen ze verder door de stad moeten trekken. Binnen spreek ik met de vrijwilligers en vraag of er iemand is die ik op weg naar een Notunterkunft kan begeleiden. En filmen.

Lees verder “Dakloos in Berlijn”

Zo was het dus niet helemaal gepland.

Autoreizen in de winter is niks voor kinderen van twee, en dus hadden we besloten om de trein te nemen.

Lees verder “Ik mag nog een keer!”