Journalist | Eindredacteur | Dagvoorzitter | Duitsland-kenner / correspondent | in Hilversum & Berlijn
Begin over Duitsers en eten en je komt al snel bij worst uit. Op straat vind je talloze tentjes met worsten. Of döner, gegrild vlees in een pitabroodje.
Maar als het aan Uwe Hübner uit Amersfoort ligt, wordt de Duitse culinaire cultuur verrijkt met iets nieuws. Hollandse snacks. Kroketten, frikadellen en kaassoufflés dus. Zou het Uwe lukken om daarmee Duitsland te veroveren? Ulrike van RTV Utrecht ging kijken in Berlijn.
Hij valt bijna niet op, tussen al die grijze panden in Friedrichshain. Al vaker reed ik er met de auto langs en zag in een flits een oranje molen op de deur. Wat het verder precies was, daar had ik nooit naar gekeken.
Tot ik afgelopen donderdag op zoek was naar een onderwerp voor een grappige reportage. Toen schoot ie mij weer te binnen. Mijn vader haalde een bonuskaart uit zijn zak. “Hier, je kan punten sparen bij hem. Ik heb er laatst kibbeling gegeten.”. Mijn vader houdt erg van kibbeling, en als je dat tegenwoordig in Berlijn kan krijgen, is dat best iets bijzonders.
Want Duitsers kennen dat helemaal niet. Ook geen kroketten, of een frikandel, kaassoufflé of bamibal. Daar komt nu wel snel verandering in, want Uwe is met een opmars bezig. Of ie de döner- en currywurststands kan verslaan? Wie weet. Maar Uwe is wel goed bezig.
Voor de Nederlandse vakantieganger die ook in het buitenland graag eigen voedsel verorbert: u hoeft niet verder te zoeken. Neue Bahnhofstraße 26, daar moet u zijn.
En ik heb het zelf getest: best lekker. Bovendien heb ik het gefilmd, dus kijk zelf maar hoe Uwe het er vanaf brengt.
Ik vind verjaardagen leuk. En ook al word ik ouder, ik hou na al die jaren ook nog steeds van mijn eigen verjaardag.
Ik krijg dan leuke kadootjes van vrienden, felicitaties, mag taart eten en er valt nog eens een handgeschreven kaartje door de brievenbus. Dit jaar kreeg ik mijn kado van mijn beste Berlijnse vriendin J. al van tevoren. Een blauw, papieren tasje, dichtgeplakt en verzegeld, want het mocht pas op de dag zelf open.
Met genoegen en een kinderlijke Vorfreude sloeg ik afgelopen donderdag aan het uitpakken. Vier pakketjes, ieder begeleid door een zorgvuldig gekozen kaartje, met tekst en uitleg op de achterkant. Een boek met ‘wereldformules’ in de trant van: Rat = (muis x 4 – schattig). Die moest mij herinneren aan onze gezamenlijke wiskundelessen waarin ik schaamteloos de rekenmethode van J. overpende.
Een dvd met alle 30 nummer-1-hits op mijn verjaardag, sinds mijn geboorte. Op 16 april 1979 was dat Dschinghis Khan met Dschinghis Khan (een Duitse verder niets-zeggende Schlager). En op 16 april 1999 was dat Baby One More Time van Britney Spears. Om er maar twee uit te pikken.
Die heeft vriendin J. allemaal zelf bij elkaar gezocht.
Een boekje met 100 en één dingen die ik nog allemaal moet doen.
En als laatste een in plastic folie verpakte stapel oude brieven. Verslagen van mijn eerste uren in Nederland, van mijn eerste treinreis Berlijn – Hengelo en mijn prille verliefdheid op vriend J.. Briefjes die ik haar schreef toen zij ziek was en ik de saaie geschiedenislessen in mijn eentje moest doorstaan.
Vriendin J. bewaart bijna alles.
En ze slooft zich liefdevol uit om mij dit soort kadootjes te geven. Daar heb ik maar één antwoord op. Mijn eigen wereldformule. En die staat boven in de titel.
Ik was 9 jaar oud en liep de badkamer in. Waarschijnlijk wilde ik mijn tanden gaan poetsen, want het was avond en bedtijd.
Mijn moeder stond voor de spiegel en zei: “Morgen word ik 30”.
Dat is meer dan 20 jaar geleden en toch herinner ik me dat nog heel goed.
Vanochtend om 8 uur belde mijn moeder om te feliciteren. Ik vertelde haar het spiegelverhaal.
Ze lachte en zei dat ze zich die dag nog kon herinneren.
En ook dat dat helemaal niet voelde als 20 jaar geleden.
En ik zit te dubben of dat nou een goed teken of een slecht teken is.
Het zal de leeftijd wel zijn.
De NVC, de Nieuwegeinse Volleybal Club, neemt na dit seizoen afscheid van één van haar jeugdtrainsters.
U Vandaag ging naar Nieuwegein voor antwoorden op een paar vragen. Verslaggeefster Ulrike Nagel was ter plekke.
De rechtbank in Utrecht heeft Abdelmallak B. (19) uit Soest veroordeeld tot tien maanden celstraf, waarvan drie maanden voorwaardelijk. De rechtbank vindt dat er genoeg bewijs is waaruit blijkt dat B. een buschauffeur in Soest zwaar lichamelijk letsel heeft toegebracht.
De officier van justitie had een jaar cel geëist, waarvan drie maanden voorwaardelijk.
Volgens de rechtbank is duidelijk geworden dat de verdachte de chauffeur van ’treiterlijn’ 70 eerst heeft uitgescholden. Toen de bestuurder hem de bus uit wilde zetten, sloeg B. hem in het gezicht. De chauffeur liep een gebroken jukbeen en een verbrijzelde oogkas op.
De rechtbank noemde het onacceptabel dat mensen in publieke dienst hun beroep niet veilig kunnen uitoefenen.
Bekijk de U Vandaag-bijdrage van verslaggever Ulrike Nagel.
De rijstijl van agenten: normaal letten ze op ons, maar nu letten we op hen. Dinsdagavond nog botsten twee politieauto’s op elkaar in het centrum van Utrecht. Kan gebeuren, maar het is niet echt de eerste keer dat agenten betrokken raken bij ongelukken.
Vorig jaar werden alleen al in onze provincie achthonderd ongelukken met politieauto’s geteld, ruim twee per dag dus. Maar dat zijn wel alle incidenten, van de echte ongelukken met gewonden tot krasjes op de buitenspiegel.
Politieagenten kunnen extra rijles nemen. Verslaggever Ulrike Nagel durfde het aan en ging lessen met een diender.
Zeist – De vele honderden bewoners van de enorme L-flat in Zeist weten inmiddels wel dat de liftsaboteur, alias Jack de Knipper is opgepakt.
Maandenlang legde een 22-jarige man daar verschillende keren de liften stil, één keer zelfs alle zestien. Maar wat bezielde Jack de Knipper? Was hij uit op gevaar, of genoot hij gewoon van zijn vandalisme? De politie laat weinig los…
Bekijk het U Vandaag-item van Ulrike Nagel over ‘Jack de Knipper.’
Het fietsenhok bij S-Bahnstation Rummelsburg heeft een dak van doorzichtige kunststof. Langs de rand loopt een metalen buis, een afvoer voor de regen. Dat je er ook hele andere dingen mee kan doen, blijkt op maandag middag als ik langsloop om de volgende trein te halen. Een man hangt vlak onder het dak, hij klampt zich vast aan de stangen van het hok. Zonder iets te kunnen zien, graait hij met zijn linker hand in de metalen buis boven zijn hoofd. Hij moet er veel moeite voor doen, want hij kan er van de binnenkant van het hok amper bij. Toch redt hij het net: zijn vingers pakken iets uit de geul: een slof sigaretten.
Een tweede man staat naast hem, type gepensioneerd, muts op tegen de wind, ouderwetse sporttas in de hand, weinig geld in de portemonnee.
Ik zie het uit mijn ooghoek, maar ga mijn trein missen en loop dus verder. Als ik de S-Bahntunnel in draai, merk ik nog net dat de oudere man inmiddels achter me loopt.
Hij doet rustig de rits van zijn tas dicht.
Geen toerschaatsen voor Bunschoten, maar in Breukeleveen kon het wel. Op de vijfde plas, die bij de Loosdrechtse Plassen hoort, konden de schaatsers los. Al was ook dat vanochtend nog onzeker. Een reportage van Ulrike Nagel voor RTV Utrecht.
