En dan moeten we nu dus gaan nadenken. Want waar ga we uiteindelijk wonen in een stad met 3,5 miljoen mensen?
De keuze is er reuze.
We kunnen meedoen met de hippe en alom bekende wijken, die uit de Lonely
Planet niet meer zijn weg te slaan. Mitte, Prenzlauer Berg, Kreuzberg.
Of de wijken die meteen daarna op het lijstje staan en volgens de kenners
‘im Kommen sind’. Neukölln, Pankow of zelfs Wedding.
Mijn tijd in Berlijn begon op mijn vijfde in een koud twee-kamer appartement
in Lichtenberg. De kolenkachel (we hebben het over 1985), waarvoor mijn vader
iedere ochtend in de kelder zwarte brikets moest halen, zorgde ervoor dat we
één jaar later vertrokken naar Berlin Marzahn.
Aan de oostelijke rand van de stad hadden onze socialistische leiders
nieuwbouwwoningen uit grote betonplaten neergekwakt, met warm water en centrale
verwarming. Daar trokken wij graag in.
Als kind vond ik het daar geweldig – nu is ‘die Platte’ op een of andere
manier geen optie meer. (Ook al willen de woningbouwcorporaties dolgraag dat
mensen als wij komen aanwaaien. Ze proberen nieuwe huurders te lokken met een
jaar lang gratis luiers bijvoorbeeld.)
Maar wat dan wel?
We keken eens goed rond in
het wijkje waar mijn ouders wonen.Nog maar een paar jaar oud, gebouwd
door Nederlandse bedrijven en in Hollandse stijl. Rijtjeshuizen met tuinen,
flats met grote kamers, en voor de deur parkjes en water. Dat is zelden in
Berlijn.
Nee, het is niet hip. Nee, we wonen dan niet
boven een beroemde club. Nee, geen hordes toeristen.Geen enkele zelfs.
In plaats daarvan een rustige autoluwe oase met dorpskarakter en veel kinderen.
En toch: vijf S-Bahn-haltes van Alexanderplatz, met bootjes voor de deur en
uitzicht op de televisietoren. Naast de deur een voormalige gevangenis waar
Erich Honecker nog is vastgehouden. Toch een beetje hip dus.
En met mijn ouders op loopafstand, zodat Max op ieder moment in hun tuin kan
spelen als het balkon te klein wordt.
Eigenlijk ideaal. Dit moeten we gaan doen.
De eerste stap is gezet, de eerste keuze gemaakt. Nu het volgende: de Duitse
bureaucratie.
De eerste stapel formulieren ligt klaar om te worden ingevuld.