Auteur: Ulrike Nagel

Als het dan toch geen lente wil worden – dan liever zo. We gingen naar buiten om eendjes te voeren (dat doe je met een peuter van bijna 3), maar die bleken gevlogen.

In plaats daarvan – dit. Schaatsen hadden we niet bij ons, maar zo ging het ook. Prachtig glad, donker, dik. Zoals het hoort te zijn.

Lees verder “Berliner Eis”

Twee weken nieuwe stijl liggen alweer achter mij. Op de eerste dag van het eindredacteursschap stond al de eerste collega bij mijn bureau. Hij had slecht nieuws: of ik even mijn camera plus kast aan hem af wilde staan.

Dat deed toch even pijn.

Lees verder “Ruimte”

Een week geleden stapten we uit de trein vanuit Duitsland.

Binnen nanoseconden was ik niet alleen weer op Nederlandse bodem, maar dacht ik ook onmiddellijk aan morgen. Mijn werk, de oppas, de broodjes die ik ga smeren. Ik keek op teletekst of er nog interessante dingen zijn gebeurd terwijl we weg waren (nö) en programmeerde mijn brein weer op mijn oude gewone omgeving.

Lees verder “Heen en weer”

Het is vijftien graden onder nul en ik sta met mijn camera bij de
Bahnhofsmission am Zoo. Een luikje gaat open en dan halen de daklozen een pakketje boterhammen op, een banaan en warme thee of koffie.

Veel meer hulp krijgen ze hier niet, dus om een slaapplek te veroveren, zullen ze verder door de stad moeten trekken. Binnen spreek ik met de vrijwilligers en vraag of er iemand is die ik op weg naar een Notunterkunft kan begeleiden. En filmen.

Lees verder “Dakloos in Berlijn”

Zo was het dus niet helemaal gepland.

Autoreizen in de winter is niks voor kinderen van twee, en dus hadden we besloten om de trein te nemen.

Lees verder “Ik mag nog een keer!”

Het was er steenkoud. Als je naar je slaapkamer ging, moest je haast rennen, anders bevroor je. Want het grote donkere huis had alleen maar één grote Kachelofen in de huiskamer waar je bij binnenkomst je voeten tegenaan kon houden. We zaten daar met wel zes volwassen stellen en de bijbehorende kinderen, waarvan ik er eentje was.

Lees verder “Bijspijkeren”

Ik heb het laten bezinken. Ben gewend aan de gedachte. Stel me er langzaam op in.

Vanaf 1 januari ben ik eindredacteur.

Dat betekent een heleboel dingen:

Lees verder “Ik word chef”

Eigenlijk heb ik gisteren voor het eerst zo’n echte ECHTE Sinterklaasavond gevierd. Ten eerste was het op 5 december, en dat komt niet vaak voor. Want Nederlanders gooien hun feestdagen graag op de dag van de week dat het ‘t beste uitkomt. Dus ook deze.

Ten tweede heb ik nu een peuter van 2 (en een half) en daarmee is het voor het eerst ook een kinderfeestje.

Lees verder “Nu ECHT”

Er staat: 2x overstappen. 3x overstappen.
Nog een keer.

2x keer overstappen. 4x overstappen.

Ik probeer een ander station. Deventer. Hengelo. Amsterdam. Bad Bentheim. Niks. Als ik na 11 december vanuit Nederland rechtstreeks naar Berlijn wil rijden, dan kan dat niet. Want mijn trein is verdwenen uit de nieuwe dienstregeling. Ik snap het niet, en probeer het een derde keer. En daarna nóg een keer.

Lees verder “Dit wordt een lang stuk……….”