Categorie: Blog Posts

En dan moeten we nu dus gaan nadenken. Want waar ga we uiteindelijk wonen in een stad met 3,5 miljoen mensen?

De keuze is er reuze.

We kunnen meedoen met de hippe en alom bekende wijken, die uit de Lonely
Planet niet meer zijn weg te slaan. Mitte, Prenzlauer Berg, Kreuzberg.

Lees verder “Stap 1: Wohnungssuche”

Het is nog maar even geleden. Ik slof hier met mijn tas vol syllabi over de gangen. Trek een geel-blauwe stoel in de kantine van tafel en schuif aan voor een broodje kroket. Destijds nog een exotische explosie op mijn Duitse tong.

Achter de hoge witte deuren met blauwe handvatten zit ik tussen de bankjes te luisteren naar de docent Engels die mij een Brits correct ‘Winnieh the Pouuuuuuuuh’ probeert te ontlokken.

Ik heb het over 1998, het jaar waarin ik aan mijn studie in Groningen begon.

Lees verder “Gastdocent”

Vorig jaar stonden we met z’n drieën op een tochtig en koud perron in Hengelo. Op de 24e ‘s ochtends te wachten op onze trein naar Berlijn.
Die kwam niet. Om winterse redenen: de bovenleiding bij Hannover was bevroren. Geen enkele trein naar het Oosten die dag. En alle vierkante meters tussen Zeeland en de Oostzee waren bedekt met dikke meters sneeuw. Geen ontkomen aan.

Lees verder “Heiligabend in ons uppie”

Nee, geen dierentuin. En ook geen pretpark. Ja, ok, speeltuinen – dat hebben we wel gedaan. Want die zijn er zat in deze stad. Maar deze week heb ik ook eens de alternatieve kinderroute gekozen.

En die leidt langs winkels en cafés, plekken waar het voor zowel moeder/vader als voor het kind goed vertoeven is. Zonder gebrul, gejank, onrustig heen en weer tollen of trekken aan rok of broek. Die route bestaat!

Begin dan bij het Kinderkaufhaus in de Torstraße (U-Bahn Rosenthaler Platz). Speelgoed, kleren, hebbedingen, aparte designs en voor kleine mannen een opgestelde Brio-treinset, waar kinderhanden de brug over het spoor wel duizend keer ongestoord omhoog en weer omlaag kunnen draaien.

Daarna via de Brunnenstraße omhoog naar de Veteranenstraße, stukje lopen (Buggy aanbevolen, anders wordt kind aan het begin van de dag al moe). Frau Tulpe – dat is alleen voor creatieve dames interessant; heren en kinderen gaan zich hier misschien iets sneller vervelen. Alhoewel – toen ik de stoffen met auto- en Straßenbahnprint aanwees, begreep zelfs Max dat het best leuk kan zijn om binnenkort een kussen met Berlijnse voertuigen erop op zijn bed te hebben liggen.

Door naar de Kastanienallee en dan een stuk met de échte Straßenbahn. Ik hoef niet uit te leggen volgens mij dat ´Der Weg ist das Ziel´ vooral voor kleine kinderen geldt. Het maakt Max niet uit waar we naar toe gaan, als we maar zoveel verschillende Verkehrsmittel nemen als mogelijk is.

Dan struinen we door de beroemd beruchte Prenzlauer Berg. De biowijk. Want echt – hoe mooi het hier allemaal ook is, het woordje ´bio´ (als in biologisch) schreeuwt je vanaf iedere hoek tegemoet. Daar moet je tegen kunnen. Zo heeft het verder briljante ´Das Spielzimmer´ Biokäse, Biobrot, Biomilch, Biojoghurt, Biobrause….etc. Één keer dat voorzetsel volstaat hier niet. Maar als je daar overheen kan lezen, dan is deze woonkamer voor kinderen relaxt en tof, want achterin zit een dikke indoorspeeltuin. En ook voorin is een ballenbak, een glijbaan en nog wat van die dingen. Zodat jij ook eens lekker de krant kan lezen.

Met mooi weer loop je tien meter verder naar de Helmholtzplatz, waar een grote speeltuin is, incluis café voor kinderen en ouders (met zelfs binnen een zandbak), en buiten auto´s, driewielers en meer van dat gespuis.

Voor de zwangeren onder ons zit om de hoek op de Lychener Straße ´Sexy Mama´. Klinkt stom, maar de collectie is groot, geweldig en niet zo heel erg duur. En ook hier: een uitgebreide speelhoek. Zodat je kan passen, en passen, en passen, en passen, en passen, en …. ok, na drie kwartier wordt het tijd om weer verder te trekken. Of naar huis te gaan.

Je kind (althans: mijn kind) zal in de S- en U-Bahn voldaan in slaap vallen (ook daarvoor is de Buggy handig).

Mocht je toch nog verder willen trekken en je vindt de dag nog niet hip genoeg, ga dan naar Schlesisches Tor en strek je voeten uit op de houten bankjes van Freischwimmer of Club der Visionäre. Eigenlijk überjonge, überspiffy uitgaansgelegenheden met housemuziek. Dat vinden ook driejarigen goed, als de zon maar schijnt, en je hen er appelsap bij serveert.

Bovendien liggen daarnaast oude tramsporen (werkt bij ons heel goed als attractie) en met gras overgroeide auto´s (nog mooier). Kortom, ik denk niet dat het veel hipper kan met kinderen.
Mijn eigen Berlijnse Kiezkind heeft zich in ieder geval uitstekend vermaakt.

En ik ook.

Iedere keer is er weer iets nieuws. Een zandheuveltje weg – een gebouw erbij. Of eentje verdwenen.
Dat is Berlijn.

Vriend J. staart al bij aankomst uit het raam en verbaast zich. ‘Dit stond hier toch nog niet? En wanneer hebben ze dat er nou bijgezet?’.

Lees verder “Nieuw (een fotoverslag)”

Nee, mijn laarzen heb ik nog niet gevonden.
Maar even iets anders.

Ik ben al aan alles gewend in Nederland. Het warme avondeten, verjaardagsslingers, satésaus, brood dat na drie dagen droog is – het is allemaal vertrouwd en in mijn Duitse bloedbanen gaan zitten.

Maar met een klein Nederlands kindje thuis komen er ineens onwennige taferelen voorbij. Zoals dus kinderverjaardagen.

Lees verder “De wondere wereld van…”

Het is dus gelukt. Ik kan een NL Award boven mijn bed hangen.

Geheel tegen de verwachting in (want er zijn ook zoveel andere goede verhalen), wonnen collega Eva M. en ik gisteravond de prijs voor de beste regionale tv- en radioproductie. Toen het werd ingestuurd, was ik op vakantie en bij terugkomst dacht ik: oh ja, dat was inderdaad best een toffe serie.

Lees verder “Een prijs, een prijs!”

Als het dan toch geen lente wil worden – dan liever zo. We gingen naar buiten om eendjes te voeren (dat doe je met een peuter van bijna 3), maar die bleken gevlogen.

In plaats daarvan – dit. Schaatsen hadden we niet bij ons, maar zo ging het ook. Prachtig glad, donker, dik. Zoals het hoort te zijn.

Lees verder “Berliner Eis”

Twee weken nieuwe stijl liggen alweer achter mij. Op de eerste dag van het eindredacteursschap stond al de eerste collega bij mijn bureau. Hij had slecht nieuws: of ik even mijn camera plus kast aan hem af wilde staan.

Dat deed toch even pijn.

Lees verder “Ruimte”