Categorie: Blog Posts

Duitsers en risico, dat gaat niet goed samen. Ik ben namelijk nog niet uitgeschreven over de fietsen, verklap ik nu. Omdat het met de veiligheidsmaatregelen de spuigaten uitloopt in mijn thuisland.

Al struinend door mijn lievelingsboekenwinkel (concreet: met name de kinderboekenafdeling), overweeg ik heel even een Bilderbuch over jeugdige transportmiddelen aan te schaffen. Driewieler, tractor, step en Co. Op pagina 1 een afbeelding van een loopfiets (zoon Max beschikt reeds over deze tweewieler) en de zin: “Auf dem Laufrad müssen Kinder immer einen Helm aufsetzen”.

Lees verder “Deutschland, deine Helme”

“Der Berliner fährt keen Fahrrad nich’.” Zo of zo ongeveer zou je het kunnen zeggen. Althans: dat was vroeger zo. Toen ik klein was, wandelde ik tien minuten naar het S-Bahn station. Ik reed twee haltes mee, stapte braaf uit en wandelde dan weer tien minuten naar mijn schoolvriendin J.

Op de fiets had ik dat stuk makkelijk vele malen sneller kunnen afleggen. Maar dat bedenk ik me nu pas, met de Nederlandse sluier voor mijn ogen. We fietsten namelijk nooit in Berlijn.

Lees verder “Vakantie in etappes”

We zitten al in onze derde week. Het WK wordt alweer bijna verdrongen door Wimbledon en de jaarlijkse Franse wielrennerij, maar wij gaan gewoon stug door met voetbal.

Al sinds 11 juni volgen wij twee oranje straten in Utrecht en Amersfoort. ‘t Ondiep en de Celzusterenstraat. Eenvoudige mensen met oranje petjes, hoeden, pakken en luifels. Bier, koffie of bitterballen – we mogen aanschuiven, meelullen, uitslagen voorspellen en de geconcentreerde gezichten filmen.

Lees verder “WK Soap”

Ieder EK of WK krijg ik die vraag: Voor wie ben je eigenlijk? En iedere keer is het antwoord lastig. Ja, voor wie ben ik eigenlijk?

Steevast luidt mijn antwoord: zolang Oranje en de Mannschaft er allebei inzitten, ben ik voor allebei. Kan ik bij dubbel zoveel wedstrijden meejuichen, mijn Duitse vriendin S. bellen als Duitsland beter speelt en me heel snel bij mijn collega’s of vriend J. voegen als ‘totaalvoetbal’ de boventoon voert. Handig eigenlijk.

Lees verder “Voor wie?”

Vandaag heb ik leren skateboarden. Jaja, echt! Voor mijn radiobijdrage vroeg in de ochtend ben ik afgereisd naar Veenendaal. ‘Schoolsportdag’ stond er op mijn sheet. Oh leuk!, dacht ik, want toen ik tien was, vond ik dat het einde. Rennen, ver springen en volleyballen tegen de jongens. De zenuwen gierden op zo’n dag door mijn lijf, want ik wilde van alles en iedereen winnen.

Lees verder “Oud geleerd is jong gedaan”

Ik pleeg geen Duitstalige telefoontjes vanaf de redactie. Als ik een reportage over de slachtoffers maak, vertel ik niet waar ik vandaan kom. Liever niet. Ik hou me stil.

Lees verder “Extra stil”

Soms staat hier niks. Want dan ben ik druk. Gisteren bijvoorbeeld. Ik mocht de gloednieuwe camera testen die sinds een paar dagen het best bewaarde geheim van de redactie is. Het nieuwste van het nieuwste: want er gaat geen bandje meer in.

Een paar weken geleden zat ik nog achter een Berlijns bureau, met stapels groene tapes naast mijn oor. Letterlijk, want de bergen bandjes reikten nog net niet tot onder het plafond. Ouderwets, dacht ik toen.

Lees verder “(Camera)Stilte”

Ik heb mijn eigen stagiaire deze week. Bovendien mag ik de auto van mijn vader gebruiken. En ik vertoef in een eigen kantoor.

Klinkt dus als ongelofelijke luxe, vergeleken met vorige week.

Feit is: ik sta iedere ochtend om 4 uur op. Rij met de auto naar andere vroege vogels, draai daar twee tot drie uur, kom om een uur of 8 aan in mijn kamertje 705 op de 3e verdieping, start de laptop op en tuur de komende uren naar een veel te klein beeldscherm.

Lees verder “‘Frühaufsteher’ beim RBB”

Vrijdagavond en een vijfdaagse werkweek ligt achter de rug. Tollen, hollen, veel geduld en tot tien tellen, dat is de korte samenvatting.

In de vergadering zitten wij verslaggevers op de eerste of op de tweede rij. De planner vertelt welke onderwerpen vandaag in de uitzending zitten. Iedere dag zit de Abendschau al voor de helft vol, de namen van de verslaggevers worden al vóór de vergadering door een kleine groep leidinggevenden vastgelegd.

Lees verder “Even alles anders”

Maandag was ik nog bang dat het te saai zou worden. Nu weet ik niet meer of mijn hoofd nog wel op mijn romp zit. Het is aanpoten hier. Oftewel: ik ben verwend.

Lees verder “Ploeterend door de grote stad”